Sabaha on kalagecenin söylettiği türküde sabaha on kala ayağa kalktım ellerimi yanıma aldım bekliyor sabah uyandım azarlanmış, baş kaldıran kadın baksanız öyküsü yarım dolaba kaldıramamanın öfkesi yüreğinden çıkıyor bütün ağrılar aşağılanıyor bir lağım gibi tükürülüp elinden tuttuğu çocukluğu yontularla tümleşen elleri ufak yemeniler dürüyor burnunda tütüyor ev bacası siyah oyaları ördü bitirdi gözleri Van Gogh resimleri o sarı ışıltıyı bulacağı yer kalsın tekmelenen bacak, yumruklanan baş mor gözle geçmiş gecelerde perdesini açtı kadın korkunç kâbustan sabaha topladı ezik kadınların ellerini tütün kokan ağızlardan kalemin ucuyla bir yürek çizdi insandı.. 04. 10. 1990 / Nazik Gülenay |