Kapkara bir zindan bu nasıl gece?
Ruhumu adeta sardı yokluğun.
Yoruldu şiirler, tükendi hece.
Kalbimi kırk yerden yardı yokluğun.

Işığa hasretmiş buğulu camım.
Tükendi takatim, arş üzre gamım.
Dinmeyen yağmura döndü meramım.
Gözyaşım sel ile kardı yokluğun.

Uzattım elimi boşluğa doğru.
Sararken hayalin bu yanık bağrı.
Solumda dinmeyen bir müthiş ağrı.
Artık son raddeye vardı yokluğun.

Kuruyan canıma su dedim seni.
Çorak toprağıma su dedim seni.
Yürek yangınıma su dedim seni.
Söylete söylete yordu yokluğun.

Kokunu getirdi senden esen yel.
Mızrap seni andı, seni andı tel.
Aradım izini kaç şehir kaç el.
Diyardan diyara sürdü yokluğun.

Mesut’um yol bitti, tükendik gibi.
Hasret yükümüzü yüklendik gibi.
Yol alan kervana eklendik gibi.
Artık canda kabul gördü yokluğun.

Mesut ALTUNKAYNAK