Gün gelir emanet candan geriye,
Sadece yazdığım şiirler kalır.
Kâh övüp bir yere sığdırmadığım,
Kâh içten kızdığım şiirler kalır.

Azrail yanaşır çöker canıma.
Vedaya zorlarya herbir anıma.
Bir mezar taşı yer olur sanıma.
Üstüne kazdığım şiirler kalır.

Ahvalim yazıya anlatır, der ben.
Uykuya hasretken ne halde gör ben.
Gecenin bir vakti bir kalem bir ben,
Yazarken sızdığım şiirler kalır.

Yakarken kendimi gülnar içinde.
Ararken cismimi güldar içinde.
Ruhumu besleyip gülzar içinde,
Gezerken dizdiğim şiirler kalır.

Görerek aşikâr bendeki beni.
Yakarak ateşte şu aciz teni.
Yerlere vurarak garip bedeni,
Elimle ezdiğim şiirler kalır.

Mesut’um vedaya fırsat olmadan.
Miadım gönlümde henüz dolmadan.
Kışı göremeden gülüm solmadan.
Bağ diye bozduğum şiirler kalır.

Mesut ALTUNKAYNAK