“bazen kalmak” demiştim bir zamanlar
“gitmekten daha uzun bir yolculuktur”
“bazen gitmek” diyorum şimdi de
“kalmaktan daha erdemli bir duruştur”

istemem gelmeni
-kimin elmasıysan onun dalında kal...

tarihi çıldırtan zamanlar bunlar
nice vakittir şakağım namlu ağzı
direniyoruz yürek yüreğe, telaşlı
pencerelerin dışına oturmuşuz
içeriyi izliyoruz, içimiz kuş buğusu
içimiz hep, cümlesizler sitemgâhı
durmadan bir yangın halindeyiz
durmadan tırnaklarımızı yiyoruz
tuvallerimizde insanımsı desenler
sürrealist imgeler, içsel çürümeler
nasıl bir çoğul çıplaklıktır ki insan
amiyane tabirle, anlayabilir misin
İbrahim’den kurtulmuş put gibiyiz
her an yumruk yumruğayız tanrıyla
velhasıl uçamayacağımızı bile bile
hadi, göğe alçalananlar durağında
kanatlar çırpıp duralım kendimize
-yoksa bu egoçekimi bizi öldürecek

dur Hüsrev, orası çağdaş şairler kıraathanesi
ne çabuk unuttun biz takunyalı birer yobazız

vakitlerden bir mart penceresi
düşme korkum, sen ve uçurum
hayretler dışındayım, aklım kilit
hangi kırmızıya açsam derdimi
sanki içimde bir gaflet döngüsü
sanki dedem küflü odun taşıyor
içimdeki ateşin çatlak duvarlarına
yandıkça anladım cümlelerin sağır
kelimerin ise, birer dilsiz olduğunu
sırf bu yüzden duymayı, anlamayı
ve düşünmeyi yan odaya bıraktım
biraz da dedim eşyalar düşünsün
metalin, ahşabın ve kumaşın diliyle
sevginin nasıl antioksidan bir tadı var
aşk kimin icadıydı mesela, evrenin mi
yoksa ilahi işkence miydi, arsızlığımıza
bunu en güzel perdeler anlatabilirdı
içimiz mi daha vahşi, yoksa dışarısı mı
-yoksa egomuzun tiyatro locasında mıyız

biliyorsun ben bir mezarlık küreğiyim
en kutsal hazzım ,ölülere yuva kazmak

bak yine bir şeylere geç kaldık Hüsrev
zaman saatine bakıyor, duvarsız bir gün
yine kapıyı anahtarın üzerinde unuttuk
geçen gün de fesleğeni küs bırakmıştık
kendi kokusuyla dertleşmiş, balkon söyledi
hep biz mi hayatın dalgınlığına geleceğiz
hem biliyorsun çok istikrarlı bir ahmağız
mütemadiyen doğaçlama aldanmalıyız ki
burnumuzdaki palyaço, sevimli görünsün
bir gün aynalardan silinecek bu çirkin yüz
silinecek dünya camından cürmüm buğusu
sesim hafızanda kalacak bir veda büsesi
işte o gün benim için bir şarkı aç, son ses
“insan yalnız ölmeli” diye haykırsın lütfen