vedasızŞiirin hikayesini görmek için tıklayın geçen hafta ıstanbul-da annemin mahallesine gelen şehit evladın evini seyrettim sabaha doğru pencereden, kuzenlerim sevdiği kızı anlattılar. insanlar çekilip gitmişler. şu an sadece çadır ve Bayraklar var evin önünde. duymak da acı fakat görsel acı tarifsiz. gece 03 59 da sokağına usuldan kar yağıyor havada keskin bir ayaz kokusu var sesler çoktan çekilmiş göğüslerden eller sahipsiz bir vadi gibi yol arıyor kendine dudağımızda ıslak bir ayet demleniyor alnımızda kavruk bir secde kokusu hakim hangi nehri bağlarsanız bağlayın şimdi içimize bu çöl asla yeşermeyecek bir daha çünkü sevdiğinin gözleri kül oldu göğsümde ... my |
umulur ki; küller de kula döner, kul olur..