Sengözde bir sözcüksün biliyor musun oysa kısa bir sözcük sen ben de sen de böyle küçük sözcükte dünyayı saran ses miyim söyle sen ben vardım önce, geldin hiç beklemediğim bir zamanda yüzümde hiç sivilce yokken daha istop oynuyorken sokakta gülümsedin gülümsedim sen girdin kalp kolyeme dışarda kaldım kendimden ne çok söz ediyorlardı senden çok matah bir şeydin gözümde çünkü sen oluşmuştu içimde ve büyüyordun git gide öylesine bakıp geçiyordum başka sen’lere sen de öyleydin, biliyordum çünkü aynı hamurdan karılmıştık aynı topraklarda aynı şeylerden hoşlanıyor aynı şeylere gülüyorduk saatlerce sussak, ikimiz de konuşmazdık sahi kim konuşurdu adımıza yolunda gitmezdi hiç bir şey aynı kasabada, aynı sokaklarda yürüdük ’sen’ olmayı ne zaman bıraktık biz olamayız dediğinde mi saparken başka yollara derin uçurumlar girerken aramıza büyük kentler, büyük umutsuzluklar ses olup küçülürken neden arıyorum öyleyse hani yitip kaybolurdu küçülenler hani görünmez oldukça ısıtmazdı güneş!.. 23. 11. 2012 / Nazik Gülünay |
Harika bir şiir şairim kutluyorum seni kalemine yüreğine sağlık kal sağlıcakla selam ederim Allah’a (c. c.) emanet ol