gözde bir sözcüksün biliyor musun
oysa kısa bir sözcük sen
ben de sen de böyle küçük sözcükte
dünyayı saran ses miyim
söyle sen


ben vardım önce, geldin
hiç beklemediğim bir zamanda
yüzümde hiç sivilce yokken daha
istop oynuyorken sokakta
gülümsedin
gülümsedim
sen girdin kalp kolyeme
dışarda kaldım kendimden


ne çok söz ediyorlardı senden
çok matah bir şeydin gözümde
çünkü sen oluşmuştu içimde
ve büyüyordun git gide


öylesine bakıp geçiyordum başka sen’lere
sen de öyleydin, biliyordum
çünkü aynı hamurdan karılmıştık
aynı topraklarda


aynı şeylerden hoşlanıyor
aynı şeylere gülüyorduk
saatlerce sussak, ikimiz de konuşmazdık
sahi kim konuşurdu adımıza
yolunda gitmezdi hiç bir şey


aynı kasabada, aynı sokaklarda yürüdük
’sen’ olmayı ne zaman bıraktık
biz olamayız dediğinde mi
saparken başka yollara
derin uçurumlar girerken aramıza
büyük kentler, büyük umutsuzluklar
ses olup küçülürken


neden arıyorum öyleyse
hani yitip kaybolurdu küçülenler
hani görünmez oldukça
ısıtmazdı güneş!..


23. 11. 2012 / Nazik Gülünay