deniz taşınca ruhumun izi oldu kumlar
içimdeki doğrular yılların nebatını
sevgiye dönüştürdü
meğer bunca yıl kosmos ağlamışım
martina navrátilová tekrarlarında vuruldu
yavru kavgam, çıt çıtlı acım
savaşla teşrik-i mesaim
mor dengim, gümüşten gizim
karnımı canımla doyuracaktım
başkaları kaşıdı ziyanlarımı

yüz elli yıl sonra
kiloyla satsa kamikazemi bir kedi
manikürcü mü kesiyor insandaki
sevgi fazlasını?
oysa içi ve dışı bir olan ontolojik bi problemim ben
ninem vermeseydi keşke ineklerine adımı
ehjiknos diye bir adaydı aradığım
ya da olmam gerekeni yazan
bi merhamet su gibi aksa
sokağımdan aşağı
kargalarını ezberlemiş
sıraya girmişti sana olan şefkatim
ömrümü parmak hesabımla incitsem
kaçardı yakamdan çabuk gülücükler gibi
sen ne güzel birisin
bunu bilerek üzdüm seni
allah beni şiirsiz kılsın