9 CEHENNEMİ"9 kere" öldüm ben Tanrım. Sonra "9 kere" tekrar dirildim. Ben her ölmek istediğimde, "9 kere" yine yeniden bittim. Hep "9 kere" attım çığlığımı Ve hep "9 kere" sadece ben duydum feryadımı. "9 kere" lanet okudum da hayata/insana, "9 kere" lanetlendim binbir ah’la/çığlıkla. "9 kere" çıldırdım ben Tanrım Ve "9 kere" çıldırmanın kitabını yazdım. "9 kere" çaresizlik içinde yalvardım Ve "9 kere" yalvardığımla kaldım. "9 kere" toprağın yedi kat altına girdim. "9 kere" topraktan, havadan, sudan, insandan tiksindim. "9 kere" bulamadım ellerimi onca el arasında Ve "9 kere" kirlendim kirli ruhlar diyarında. "9 kere" vuruldum da ölmedim. "9 kere" ölemediğime lanet ettim. "9 kere" yine de ümit ettim de, "9 kere" ümitlerimin selâsını dinledim. Ben hep "9 kere" cehenneminde kaldım Tanrım Ve "9 kere" cehenneminde hapsedildim. "9 kere" cehennemden çıkmak istesem de, "9 kere" eridim, yandım, bittim. Hangi su temizler "9 kere" zindanını? Hangi yürek sarar "9 kere" ah’ını? Bilemedim... Tanrım, nolur "9 kere" sarıl bana. Ama önce "9 kere" yıka beni, Sonra "9 kere" temizle benliğimi ve bendeki elleri. "9 kere" sarıl bana sevgiyle Ve "9 kere" koru beni merhametle. Ben hep"9 kere" ölüp diriliyorum ya Tanrım. Ya sen de "9 kere" öldür beni, Ya da "9 kere" dirilt hayallerimi, ümitlerini, benliğimi... TÜLAY YILDIRIM EDE |