ey saçları victoria dalgalı
gök gülüşlü
yüzü ay ovalı çocuk
...

ey renklerine çıngılar düşüren
hikâyemin
anısına dikilen nihayet
misli görülmemiş alfabelerle düşseydin
tutsak tarafına içimin
geceyi ve korkuyu boğar
o balkıyan bakışlarınla
sütüyle sarsardın sen halkaları tarihin


ilkim
meddim
cümle tahtına oturmuş ilk harfim
ünsiyetim


ah bir okusaydın
üç nokta ’’üç büklüm’’ hallac-ı mahzun cümlelerimi
gözlerini taklit edip
denizine tutulacaktı kelimelerim


seni severken
çizerken seni kanserli bir hasta gibi
iskelet ormanından seslenirken seni
bir acı dal gibi
adına çakılan yanlarım olsaydın
kurşun geçirmez zırhıyla
bir avuç vay çatlağından
kendine bir damar bulan
dehşetle
bazen de şehvetle


diz çökseydim önüne
bir aziz bir peygamber gibi
vaaz verip
yıkasaydın bu kirli şehri
dağıtsaydın üstüne abanan sisleri
ruhumun tövbekar sınırlarına kadar uzanıp
öpseydin satırlarımı
çıkarsaydın bir gün özetimi
,


_boran