Ölü eliçıkarıyorum sesimi, özünden gözüme giren güneşin. düşlerde kaldı yürüyemeyen sancılı ayaklar canı yanan insanım suya, yıldıza dönse görüntüm ayağımı sokar yılanlar öyle yeşil ki gideceğim yer çoğalmaları geri döndüremez bir kaç pencerelik güneş yetmez bana milyonlarca insanım burnumun direğini çeliyor karanlığın ağıt yakması bir canlının anlatamadığını anlatıyor ölülerin yüzleri sarkık kolunu elinizle yatırıyorsunuz teneşire sesi çıkmıyor insanların soluğu duyulmuyor cenaze gidiyor eller üstünde gülebilse gülecek ölü elleriyle yırtacak kefenini çıkarıyorum sesimi kerpiç evin karıncası korkuyor ezilmekten ölü elinde.. 02. 06. 1987 / Nazik Gülünay |