Hiç Vicdanın Yok Muydu
Vefa neydi ki sende, nasıl ihanet ettin
Koskoca bir maziyi, kor ateşlere attın Alnıma kara sürüp, beni terkedip gittin Boynumu öne büktün, hiç vicdanın yok muydu. Sen bir ateş yaktın ki, ben yüreği dağladım Kadere isyan edip, coştum coştum çağladım Ben ıssız köşelerde, gece gündüz ağladım Gözümden yaşlar döktün, hiç vicdanın yok muydu. Merhametsiz, insafsız; böyle zalim hâlinle Aklımı baştan aldın, arsız dönen dilinle Terkedipte giderek, titremeyen elinle Sen ciğerimi söktün, hiç vicdanın yok muydu. Edep, hayâ bilmeden, o pis nefsine uyup Acımadan gözümü, kör bir bıçakla oyup Bir utançla bırakıp, beni nefessiz koyup Can damarıma çöktün, hiç vicdanın yok muydu. Seni seven kalbimi, atıp ateşte yaktın Şu zavallı gönlüme, şimşek olupta çaktın Merhametin yok imiş, ipi boynuma taktın Allttan sehpayı çektin, hiç vicdanın yok muydu. Seni sevmekten başka, söyle suçum ne idi Sayende tüm bedenim, yandı yandı eridi İhanetin yüzünden, ruhum bile çürüdü Dünyamı nasıl yıktın, hiç vicdanın yok muydu. Erhan DOĞANAY |
Yüreğine sağlık.
Nice güzel ve kalıcı şiirlere