İMGESİZ ŞİİR...
Hep aynı hikayeye inanır mı insan?...
Yalan vaatlere, İçi boş sevgi sözcüklerine… Yok… İnanmam ben… Beni yarı yolda bırakan sevgiliye dökmem gözümün yaşını, İzin vermem! Onurumu ayaklarının altına almasına… (ki ben o ayaklara diz çökerdim de haberi olmazdı) Tapınırdım da bilmezdi… Bağlanırdım bir dine bağlanırcasına da hissetmezdi… Sevmezdi belki de kendinden başkasını… Demek ki avuçlarına bıraktığım kalbim, Ukala bir yüzsüzlüğe heba olup gitti… Gitsin… Nasıl ki kesilince yeniden uzar saçlarım; Yaralanınca da iyileşmesini bilir kalbim… O bilmez de… Ben ne sevdaların üstüne sünger çektim… Gömdüm tüm kimliksiz aşklarımı, Gidip bir de başlarında dua ettim… (üç kulhü bir elham okumak suretiyle) Sonra da döndüm yalnızlığımın barikatsız hanesine, Arabesk acılar eşliğinde, iki kadeh rakı içtim… Kari sana söylüyorum! Sevgili sen anla… Ey yar! Dönüyordum yani ben; Senin yola çıktığın gecenin şafağında… Öğretemem sana sevgiyi… Bir kadının neler bekleyeceğini… Dahası nasıl sevileceğini… Bilmiyorsan sevmeyi, Ve sevginin emek sarf etmek anlamına geldiğini, Hiç girme eşiğimden içeri… Çok sana Aslı, Bana Kerem… Yani etmeden birbirimizi verem, En iyisi kapayalım biz bu lüzumsuz defteri... Hiç işim olmaz, Ben “canım” dedikçe,canıma kasteden sevgiliyle… Ağlamam da örneğin; Beni mağlup etmenin keyfiyle, Galibiyetini kutlayan sevgili için… Ve aramam da…. Bilsem öleceğimi sensizliğimden… Son olarak… Hüznüm geldi… Ben gidiyorum… SEVGİLİ! Seni meşgul ruhunla bir başına bırakıp… (A-Y) |