Kalbim ve dimağım bağlandığında,
Mesnetsiz bir güneş doğurdum bize.
Fermuarı açık bir bavuldan,
Yol boyu döküldü sevgimiz.

Yüzümde bir Medusa yılanı vardı aslında.
Kalbim, ifrit bir kitabeydi.
Dönenceler arasına sıkışmış bir iklimdeydim.
Sana benziyordum aslında.
Gurur viranesiydim.

Kalbimde bir kevgir oyunu vardı,
Deşilmiş noktalara yerleşen bir kardeş bulmuştum.
Kardeşçe bir konuşmaydı aslında bu,
Ama bunu anlamak için,
Ben olmak gerekirdi.

Tam bir bütün olacakken, dur diye bir ses geliyor,
Kader frenliyor bu kaydırağı.
Senin yüzünde bir fırtına oluyor tebessüm,
Dolaşıyor erkek yüzlerini.
Ben böyle bir kaftan içinde,
Kendim seçmediğim bir tramplenden,
Sokağa düşüyordum.

Benim bir ormanım olsaydı eğer
Ağaçlar konuşur, kuşlar ölürdü
Bilirim.
Dallarından şiir sarkardı toprağa değesi
Bir ıslık, uzar giderdi karanlığa
Sen bizi duymazdan gelirdin yine.

Benim bu tevili ihanet olan kıblemin
Senden şaşmadığını bilmen gerek
Ben değer bulmak için cinneti çağırmaktansa
Bir kardeşi çağırdım.
Deşilmiş bir kalbin ötresinde
Durmayan bir deprem gibi
Sarsıldı her şey.

Affet.
Affedebilirsen.

Ahmet Serdar OĞUZ-TOKAT