Yazgı
yazgımın tek anında on yıl geçmişti
mesafemiz iki insan ömrüymüş subapların sitemiydi belki hatırlamıyorum neden durduk kim önce indi? bünyelere otokrasi veriştirdin azledildi öksüz duyan kulakların tuhaf bir arının açlık sesiymiş bir meydanda mikrofonsuzdun ve aynı şeyi söylüyordun sonra anladım; "seviyorsun ama ben sevmiyorum" tıpkı sonsuz bir filmde atomlarını salataya karıştıran biri gibiydim yankesicileri gülle atarak dinliyordum değerlerimiz ışıklara toynak kırpıyordu körlüğüm kamaşmıştı biletimle yok satıyordun ya beni alan var mıydı? benzediğime kedilerim dayanamadı üç yavru doğurdu yapma bunu kendine diye bakanı esniyor uyanır uyanmaz her biri bir karış uzarız diye yapmış Tanrım kalbim çok uzadı artık kes beni. |
yaşamımız kısırlaşınca
kalıntılarımızı
bir gün armağan edeceğiz sonsuzluğa..