Senbendeki ’sen’ hakkını yitirdin sana yaklaşmak için değil hayat koşum konuşurum kendime bir duyan olur diye belki kuru bir ağaç, kıyıda dayalı taş bir çiçek belki, betondan başını uzatan buradayım diye! kim bilir bir kâğıt parçası idin kâğıt adamların selamladığı karşılıklı çay içmedik seninle gülmedik göz göze girmezsin bile düşlerime unut gitsin artık ’sen’ değilsin ki sen sensiz geçen yıllarda yanımda yoktun nasıl güldüm ağladım bilmezsin nasıl sallandı iki göz oda ev çıkmaz sokağa bakan pencere şiirler yazdıran gözlerime yürüyen yaş oysa olmalı herkesin elini yoklukta tutan ’var’ olan bir el gülümseyen, gülümseten gözler yani kalbi insan bir ’sen’ yoktun tek başıma yürüdüm kırık öykülerimle bir kaç dergi, bir kaç kitap yine kâğıt yüzler aldı içimin ağusunu çok çok gerilerde kaldı sen treni her istasyonda özlemle beklediğim bütün depremleri sensiz yaşadım geçti artık artçıl sarsıntılar korunaklı, güneşli evim işinde gücünde çocuklar da gelmen silikleşti bütün şiirlerde silindin sen! 06. 02. 2021 |
elini yoklukta tutan
’var’ olan bir el
gülümseyen, gülümseten gözler
yani kalbi insan bir ’sen’
yoktun
tek başıma yürüdüm kırık öykülerimle
bir kaç dergi, bir kaç kitap
yine kâğıt yüzler aldı
içimin ağusunu
çok çok gerilerde kaldı sen treni
her istasyonda özlemle beklediğim
onsuzluk bir felaket
harika bir şiir kutlarım seni şairim yüreğine kalemine sağlık sağlıcakla kal nice şiirlere selam ve dua ile