önce hasret kalmışlıklarını terk edip karanlık sokaklarında
yalnız ve kimsesiz geceler içinden geçerken
nerdeyse
yaşama dair her şeyin geride kalmışlığı

ihtimaldir ki,
nice sonrasında
sevgiyle gülümseyen gözler
içtenliğiyle sarar yüreğini
belki bir yaz akşamında
ya da bir sonbahar neden olmasın
kış ta belki
içini ürperten bir rüzgarda mesela
ürkek bir kedinin usulca sokuluşu gibi
sokulduğunu hissedersin sözlerine

çiselerken yağmur damlaları
bir sahil yolunda yürürken
ya da
yalnız bir bank’ın paylaşırken anılarını
sessizce
serin bahar akşamlarında ısıtırken ellerini
avuçlarında kalır o mevsim
bütünleşir baharlar öylece seninle
bir beden
bir yürek gibi hissedersin
yarım kalmışlıkların
parçalanmışlıkların tamamlanışı sanki

martı çığlıklarıyla
uçuşan ya da öpüşürken kayalıklarda
denizin
rüzgarın
toprağın kokusunu yeniden tanımlarsın
geçmişin kurakığında çölleşmiş mevsimlerin
sayısız kumlarını bırakırken
avuçlarından geriye
dert ve acılarından uzaklaştığını
artık,
yaşamın ,
düştüğün derin uçurumlarından geride kalan
uçurum çiçeklerini
sonra, renklerini içselleştirdiğinde
ruhunun canlanışını yeniden
ve onun da seninle var olduğunu hissedersin
gözlerinin denizlerinde
ışıldayan yakamozlar
o sevgiyi dalgalarla fısıldaşırken

yaşanılası mutlulukların
nice acı diyetleri
ne yazık ki, o mutlulukların ,
zamanın sonsuz döngüsünde
son bir vedaya yenik düştüğünde
ömür denen hikayenin yarısı yakılmış
yırtılmış kayıp sayfasında
hasretlerin
ayrılıkların
yalnızlıkların
geçiş kapıları olduğunu
yaşamın bütün anlamsızlıklarının
kendi döngüsünde
dönüştürdüğü anlamlarını
anlarsın belki sen de

belki bir son
ya da
muhtemeldir ki,
yeni bir hikayenin başlangıcında