Aşk variçimde eriyip yiten bir şeyler var senle birlikte can çıkar gibi boğazımda , acıtarak bitiyorsun, tüketip bahar soluklarımı yazları mavileri ile alıp sürükleyerek güneşin göğsünden kopararak gidiyorsun ardında yemyeşil bir ağaç birden dökmüş yaprağını nisan iken kasım’a çevrilmiş mevsim daha sallanıyorum sanırken çocuk salıncağında dağları aşarken buluşum kendimi sensiz tek başıma görmüyorsun bilmiyordum yolların bu denli ıssız bu denli karanlık olduğunu gözlerimde kalacak sanırdım bakışların yaramaz çocuklar gibi kıpır kıpır yerinde dur’a’mayacaktın her merhabada yere düşmeyecekti gülüşün diyecektin, yüreğimin içinde aşk var şu ayağımızın dokunduğu taş kadar gerçek bir çiçeğin açışı, suyun akışı gibi öyle olağan olgunlaşır kalbimizde, öyle büyür insanadır filizlenmesi, çoğalması, azalması ferhad’dır dağı deldiren aşk yol, deniz, ırmak, gök yanağımda derinleşen çizgi dokunduğum gidiyorsun birden tersine akıyor, bulanıyor su günler kaybediyor sensiz sihrini siyaha dönüşüyor güneş görüyorum, mavinin üstünde benek var kurtçuklar sarmış yemyeşil ağacı bir çıkış yolu kalmamış iki dağ arasında gürzünü bırakmış ferhad! buz tutmuş sensiz yaz!.. 05. 02. 2015 / Nazik Gülünay |
bir çıkış yolu kalmamış
iki dağ arasında
gürzünü bırakmış ferhad!
buz tutmuş
sensiz yaz!..
05. 02. 2015 / Nazik Gülünay
Tebrikler; akıcı, güzel bir şiirdi sevgilerimle...