Küllü İnsanlık MayasıŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bazen öyle yanıyor ki canım...içimde sen varsın direniyorum...
Iyi ki var dediklerim için... dokunma yarama gökyüzüm karanlık kuşları bile ürküten virane olmuş bir şehrin fısıltılı kalıntısı gibiyim vahşi bir geçmişin kurşun izleri var üzerimde halen kanayan içimden akıp duruyor bir zehir sokulma dedim ya yarama anlasana ne yapsam da ellerimi kıyameti çağırmaktan uzak tutamıyorum nasıl düştüm ki ben bu hale dilimde kangren olmuş bir hüzün ellerimde kokuşmuş bataklık gülleri karanlık ruhlarına güneşli şiirler okuyorum paslı çivilere özenmiş gibi şimdi de adımlarım varlığım yokluğu çağırırken düşüme yürüdüğüm yolları bile canından bezdiriyorum susmuyor susturamıyorum ne yapsam da zihnimde yankılanıp duruyor bilinmez sesler ödeyemediğim her hesabı yarım bırakıyorum karıncalanmış düşüncelerle iliklerime işleyince geçmiş inliyor parmak uçlarımda hüznüm bir karabasan gibi çığlık atıyor tüm gülüşler yüzümde ben kendi çıkmazımda yine nefessiz kalıyorum almıyor ki aklım bedenimi ruhumdan sıyırıp alan bu acılar da kimin sorguya çekiyorum dizlerime saplanıp kalmış çakıl taşlarını ama kana bulanmış sıfatlarıyla bakınca yüzüme ben içine düştüğüm bilinmeze değil çakıl taşlarının çaresizliğine susuyorum sorma bana kimsin diye sen en iyisi mi uzak dur yaklaşma yanıma sakın gözlerimden akan yaşlar bile yaş değil görmüyor musun içimdeki o bitmeyen zehri toprağa akıtıyorum bak yine bir çiçek ölüyor ellerimde doğanın tüm renkleri korkuyla çekiliyor köşesine söylesene kaç dua yeterli gelir bir çiçeğin huzura ermesi için patlıyor avuç içlerim ama içimde yarattığım cehennemi bir türlü söndüremiyorum acıdan değil pişmanlıktan kapanıyor sonunda avuçlarım çatlamış topraklara yüz sürüyorum af dilercesine ama ses gelmiyor ki yerin dibinden kanını çekmişim gibi bedeninden toprağı bile renginden bezdiriyorum nasıl geldim ki ben bu hale savaşın ortasında kalmış küçük bir çocuğun yanağını kirleten o tek damla gözyaşı ben oluyorum bitmiyor çilem kurudukça can yakan döküldükçe ardında silinmeyecek izler bırakan ölümün korkutucu suretine bürünüyorum dedim ya sen en iyisi mi uzak dur sakın yaklaşma bana benim adım insan öyle bir yaratığım ki ben her nefesim de tanrının suretini bile karaya çalıyorum (a) y... |
sen en iyisi mi
uzak dur sakın yaklaşma bana
benim adım insan
öyle bir yaratığım ki ben
her nefesim de
tanrının suretini bile karaya çalıyorum ..''
*****
Evet bunu yapanlar çoğaldı ne yazık ki..
İnsanlar inanır ya da inanmaz..
Kara çalmak niye ..
***
Şiirin bütününde insan ve hasletleri vardı.
herkes aynı olmasa da..
Bazen dünyanın çivisi çıkmış tabiri yanlış olmaz evet..
Şu var ki; insanın mutluluğu yine insandır..
Yüreğinize sağlık şair..