Şerefiyle Geberen KahkahalarKuytusunda kaldığım hayatı uzaktan izlerken İçimde heyecanı yeşeren hiçbir duygu yoktu Karanlık ve dipsiz bir kuyuya bakar gibi Giderek azaldı ışığa olan özlemim Umut da soldu nihayetinde Tomurcuklar çiçeklerine hasret kaldı Sadece karanlıktan ibaret gibiydi artık dünya Korktum Karanlık da ışığa özenip gitmesin diye Serçe parmağından astım bende düşlerimi Huzur bir masaldı sanki artık Mutluluk ise ‘ah bir zamanlar…’ diyenlerin hatıralarında yitip gitti Yüzlerde keskin bir acının façası Yaka paça dağılmış gülüşlerin bile varlığı sorgulanır oldu Tabii mevzu uzun Kadehler peşpeşe dolup boşaldı Ve nihayet Geriye emin olduğum tek bir gerçek kaldı Sarhoşluğuma yenilip ufacık bir tebessüm göndersem boşluğa Gökteki tanrı bile eceline kavuşacaktı Elimden bir şey gelmiyor anlayın beni ne olur İşte bu yüzden Yapamadığım milyonların içine bırakıyorum sizi Çünkü bende Huzurlu gülüşlerin bedelini ödeyecek yürek de kalmadı Düşündüm de Vedalara ne kadar da alışmışım Ve nasıl da hakkını vere vere göndermişim her bir parçamı Öyleki Kendime bir ‘belki’ bile bırakmadan Elimi ayağımı çekmişim hayat denilen bu hediyeden Sebep mi Sebepleri sormayın bana İlk defa sonsuzlukla mühürlediğim onlardı zaten Kırk parçaya ayrılan ince bir cisim gibiyim Giderek varlıktan silinen bir zerre gibi de çaresiz Hadi tüm gücümle eteklerine asılıp sıkı sıkı tutundum diyelim hayata ‘En azından denedin’ diyen yanım Yeniliyor ‘her şeyin bir sonu var’ diyen tarafıma her seferinde Peki Avuçlarım patlamış acılar içinde gitmek bu hayattan Daha iyi hissettirecek bir son mudur sizce Ben Halen kararsızım İnsan tarafım ağır basıyor sanırım Umutsuz bekleyişlerden bile bir umut doğar diye bekliyorum Hatta Bir kahkaha atsam diyorum şöyle yersiz yersiz Herkes kafasını çevirip baksa bana Ve görseler Bir kahkaha nasıl da şerefiyle geberirmiş diye Hem Kim bilebilirdi ki zaten Gamzeler kahkahaların mezarı olacakmış Hayat işte y... |
Ve sanki şiirle sohbet ediyor kalem...
Ve harika betimlemeler.
Tebrikler, sevgiler.