Bir Balonun Hatıra DefterindenŞiirin hikayesini görmek için tıklayın veda edemediğim iplerin ucunda sallanıyor şimdi bedenim...
dünyanın sökülen köşesinde astım kendimi uçuşup durdu yüzyıllarca bedenim bir ipin ucunda unutulup kaldım sonunda sahipsiz çamaşırlar gibi çözülmedi boğazımdaki ilmik gece bile yakıp kavurdu tenimi güneş ufalanıp dağıldım sonunda ezilip hor görülmüş taşlar gibi bir boşlukta kaybederken son direncimi anladım yalnızlıktan çıkarmış insanın göğsündeki son nefesi kapanınca tüm yollar söylesene ayakların nereye gider kandıramazsın işte ne yapsan da peşindeki karanlık gölgeleri tütün basıp kapanacak gibi değil ki yaram benim kanayan yanım senin gördüğünden çok daha derindi kaç sigaranın dumanınıyla yıkasam da tenimi ne kadar karartmaya çalışsam da geceyi hiçbir şey saklayamadı ruhumdaki kimsesizliği denemedim değil aslında sayılı gün çabuk geçer diye her gün bir kere daha çizdim kalbimin kanayan yerini hatta usanmadan veda provaları bile yaptım sahipsiz bıraktım acımadan gökyüzüne yolladığım balonların iplerini ama sonunda çaresizce kabullendim anladım ki bazı şeylere hiçbir zaman hazır olamıyor insan bir türlü sindiremiyormuş kimsesizliğini işte bu yüzden halen saklıyorum cebimde güya veda ettiğim balonların iplerini (a) y... |