Devinim
Bir mesafe koysam aramıza
Çerden çöpten, beyaz bir elbiseden Kıyametten ve sakınmasız insanların Geleceğim diye baktıkları Evet onlar korkusuz mavi bir yalnızlığı Hiçe sayıp boğuluyorlar denizlerde Ölümün bile güzeli var Oysa esaret insanın acısını bedeninden alarak çoğaltır Acı makbul olana kadar kalpte, sonra geceye sonra hafif ışığın sazlıklardaki devinimine Uçan böceğe, sızlanan dizlere oradan tabut Oradan, oradan işte anladın Konuşsam yalnız sanacağım kendimi Ne zamandı sessizliğe ilk dokunmam? Yaksaydı anlardım konuşsaydı Ardıma bakmadan kaçardım Tekrarlı biçimde. |