Büyük bir ülkeydin.
Şehirlerinin ihtişamında kaybolmak vardı şimdi.
Tarihi sevecenliğin,
Nadir bulunan anlayışın vardı sokaklarda.
İnsanlar kirletti seni,
İçinde gezdirdiğin kibir.
Büyük merdivenli bir opera olsaydın,
Kendi sesimi bulurdum sende.
Belki bu ülkede,
Sadece bir kişi yaşayabilirdi.
Ama kapıları açık bıraktın.
Her gelen benim üzerimden geçiyor şimdi.
Her giden de memnun bir ifade...

Burçlar yıkıldı yüzünde.
Madrabazlar, tavukçular, göçmenler...
Hepsinin bir evi var artık.
Yutulmuş olduğun halde,
Boğazına kadar bir geçmişin içinde.
Kutsal mabetlerin varmış gibi yapıyorsun.
Sabah bir kilisenin vaftizinde,
Öğlen bir caminin şerefesinde,
Ve en çok putperestlikle geçiyor ömrün.
Aslında hikmet diye biri vardı bu şehirde,
Onunla tanışmanı isterdim.

Yüzümü hatırlıyor musun?
Ben demirciydim, fakirdim de üstelik.
Tek bir müşterim vardı terlediğim.
Seni kurtarmak için demir mızraklar yapar dururdum.
Kurtuldukça mızrakları severdin.
Arada, köşe başına kadar gelir,
İhtişamını seyrederdim.
Ne adil bir ülkeydin sen.
Tevazu akardı zıvanalardan.
Huzur vardı.
Bir karınca incinse,
Özür dilemek için bir ordu kurardın.

Şimdi bu ülkenin en kalabalık yerinde,
Ucuz eşya satan esnaflar gibi,
Kendi varlığını bağırıyorsun alıcılara.
Gerek var mıydı bu ülkede,
Duygular kanasın diye kolezyumlar açmaya.
Ben bir demirci çırağı büyüttüm,
Sende sarraf olurken.
Tüm mimari zevklerin ötesinde,
Aşk geçti içimden.

Bir ülkeye âşık olmak,
Bir ülkeye adalet getirmek,
Bir ülkeye huzur vermek zordu.
Ama bir demircinin yüreğiydi bu,
Sandığından daha büyük.
Ter içinde harlarken ateşini,
Sesini duymasan da,
Tüm demir mızraklar,
Bu ülke için vardı.
Satmayacak ustalığını.
Senin topraklarında tükenecek nefesi.
Ama sen;
Tüm savaşlar bittiğinde anlayacaksın.
Adil olmayı,
Yaşamayı,
Yaşatmayı
Ve nihayet aşkı.


Ahmet Serdar OĞUZ / 18.06.2020 / TOKAT