zifiriSöndürün ışıkları Bugün hiç olmadığı kadar karanlığım kendime üşüyorum kalp ağrısına tanık olurken içimin cümleleri gece zifiriyle buz kesiyor bir kaldırım taşında kendi yollarımdan geçirirken felsefeyi yaralı yarasız sancılara teslim oluyorum yazmayı unutan bir ihtiyar gibi mürekkep kokusunu çekiyorum içime sendeleyen adımlarım siliniyor yavaş yavaş yeryüzünden ve ben bunu görmezden geliyorum iç sesimin asiliğiyle ve düşüncelerim katılaşırken anlatamadığım sözcükler dile geliyor -biz senin yerine konuşuruz dercesine- ahkam kesiyor yüreğimin inceliğine ben bu sözlerden ve bu yaşantıdan soyutlarken kendimi ölmeyi diliyorum bugün çocuk cesetleri yeni bir konu olurken haber bültenlerine bünyeme yakıştıramıyorum bu hayatı |
kükrediği bir zamanda kaleme alınmış
çok değerli çok başarılı çalışma zevkle
okudum kutlarım
...............