Kutsallığın Sarınca Ruhumukutsal bilinen vakitlere tutsaktım sanki ilk çağlardan kalma alışkınlığımla geçiyordum yüreğimin götürdüğü yere ancak ne kadar gitmek istedimse de en çok karanlığa yakıştım anne gri ve siyah bir çizelgeydi kaderim grisi yalnızlığı siyahı ölümü andırıyordu bu aralar kurtulmak istedimse de zincirlerimden karanlık düşünceler mıh gibi saplanmış çıkmıyordu aklımdan satır satır yalnızlığın düğümlerini okuyorum şimdilerde gecenin en soğuk hali karşılıyor bedenimi bir kaldırım taşının üstünde üşüyorum anne kasvetimi ve saymayışımı içimdeki zaman yıpratılmışlığını benden gidenlerin bana bıraktıklarından anla bu senin adının geçtiği son şiirdir belki annem hislerim dökülüyor geceye tek tek köpük köpük dertlerim doldurmuş kendime gidilen şu yolu ah bir görsen bu manzarayı ne çok kırılmışlıklar ayrılıklar yalnızlıklar ve ne çok sensizlik var be anne işte bunlardan ötürü içimdekileri hep içimde yaşadığımdan eskimiş bir yöne çevrildi gözlerim sustum kutsallığın da sarınca ruhumu dilimde sönük kaldı kelimeler artık yazamayacağım |
Tebrik ederim...