Gün doğumunun ardından bir kardeş doğmuş.
Göbek bağını rüzgâr kesip semaya savurmuş.
Kardeş serpilmiş, büyümüş bir gün anka kuşu çıka gelmiş.
Sormuş kardeş:
"Gün doğumunda rüzgârın yolu nereye düşer?"
Anka kuşu semaya bakar:
"Güneşin ilk deminde, bulutların üzerinde, mavinin hemen altında semaya dönük yaşar."
Kardeş:
"Sen hiç oraya gittin mi?"
Anka kuşu şöyle bir kanat açar, birini ona uzatır:
"Gel seni götüreyim rüzgârın semaya öptüğü yere.
Güneşte demlen, bulutların üzerinde yüz, mavinin altında rüzgarla birlikte sema et."
Az gittiler uz gittiler dere tepe düz gittiler,
Kaf Dağı’ na şöyle bir seyrettiler bir de ne görsünler;
Ceylanlar semada sekmekte,
Rengarenk kır çiçekleri zirveden akıp gelen suyu içmekte,
Bir orman görünen ömrü hayatında göremezsin.
Ebemkuşağı yağar üzerine, uzansan tutamazsın.
Yükseldikçe yükseldiler, kalbi çırpınıp duran bir kuş misali uçtu ha uçacaktı.
Anka kuşu:
"Ben daha ileriye gidemem, orası bana yasaklı, kardeşliğim baki lakin burası yolculuğun sonu."
Kardeş:
"Yolu nasıl bilir nasıl bulurum ben şimdi sensiz?"
Anka kuşu:
"Kalbini bak! Orada taşıdığın yalnızca bir parça et değil."
Kardeş baktı, kendini yokladı, gördüğü o değildi.
Bir sıtmadır kapladı bedenini, can kuş misali uçup rüzgârını bulunca, O artık kuşandığı bu bedende değildi.