Varlığımda Yokluğunaydı Bu Şiir
Tüm bu yaşantıda kaybolma korkusunu aştım. En onmadık yaralarım sıyrıldı kabuğundan. Hasret, sararmış bir sayfada kaldı artık. Vuslatı da ölülere māl ettiler. Zihnimin içindekiler, yeryüzüne damla damla yağdığından beri Sadece kimsesizler mezarlığı ıslandı..
Karşında o bildiğin adam yok artık. Yollarına güller bekleme. Öyle karanlığım ki kendime, Karanlık, karanlığımda aydın olur. Yıldızlar bile parlatmaz olur göğü Hele Ne zaman dokunsa alfabeme yalnızlık, kirleniverir. Derinime sızar üstün bir sessizlik. Şehir boş, Şehir karanlık, Şehir ıssız, Sokaklar bilindiğinden daha korkunç ve burası çaresizlik tarafından kuşatılmış bir küçük liman artık sende gidebilirsin sevgili, o son trenle.
Gecem gündüze, gündüzüm geceye karıştı. Ne ayın parıltısını tanıyabiliyorum, Ne güneşin turuncu ışığını.
Tüm bu yazdıklarım, Aşk diye okuttuğun sancılar, Varlığımda yokluğunaydı.! Artık ben de yokum. Usul usul çekildi damarlarımdan sevda. Ne sen, ne ben, ne de biz kaldık ortada..
|