İçimdeki Karanlıkbilinmeyen bir yalnızlığım ben ellerine doğru şehrin bugün gecenin ayak sesiyim karanlığında boğulacak kadar tırlatmışım sesim yankılanmış bir yerlerde duyanlar olmuş evet bir efsaneden ibaretmişim ancak kalem tutan ellerim bugün bozdu diyetini o gün o hastanenin içinde tek bir cümle duymak istemediğiydi ruhumun ama biz buna kader deyip de razı olduk ve öyle derindendi ki acısı üç kıtaya uç iklim gibi dağıldım parçalarımdı beni yadsıyan en yakın çağlara bile dayandım da bu hasretin bu sessizliğine dayanamayacağım |