Yağmurdan sonraki kokusun!
Anneydi;
göğe sürülüp boyanan toprağa hiç yakışmayan! kokunla gittin, şiir kopardım içimden sana kelimeleri öksüzlük kokan... kokusuz kaldım, zıbınımı uzattım göğe kokusu eskilerden biraz Sen’den / benden! gittin, annebaz oldu kelimelerim; uyuyamam sonra gir düşüme kendime acırım! Ve kokun , konuşma felaketim içime içime... Ve dayatmadır musalla başında vedalaşma , bu yüzden yanağım ateştir ellere... |