özlemek nasıl bir şey,
siyahın beyaza yeminli olduğu
bir fotoğrafın isyan serinliği

tam karşımda çerçevesini terk eden
yalnızlığıma dönüşen suretinin izi
dikişleri sökülmüş gülüşlerimin
bu gece en anaç yanını
göğsüme iliştir!

silsem de yüzünü
yine de
yetim çocukların suratına çarpıyor
ölümün çevreleyen tozu
değişmiyor yokluğun
ve izahı yok
ıskartaya çıkarılmış eylül ayının

sende bitiyor ömrümün zılgıt gufranı
seni soruyorum
hafızamı işgal eden ölüme
doğru değil
çocukların ateşte kıvamını bulması
ayağına serilen cennette!

yağmuru hazır bir bulutum
işlemeli mendilin
tuzlu bir su lekesi şimdi
yine de bilirim
gökten inen mendille de silinmez
ruhumda müebbet yerin derin
mührü vuran da bilmez!

anlam/sızım
çiçeğinin direnen tek yaprağını
soldurdu yüzün
güze yazıyorum doğacak her şiiri
her satırı
soğukta unutulmuş bir kedi titremesi
her cümlesi
adını bilmediğim bir cinnet
sende çatlar imgeler
sende akort bulur kıyamet
madem gittin
yıldızları söndür
siyahından biraz da onlara götür
gökyüzünü kapat
yokluğunun kırgınlığı geçene dek
denizler kıyama dursun!

bir vakit
kokulu kalemimle çizdiğim dünya
benim için korku, zift
öksüzlük pıhtısı atmış
içimde debelenen anne cennetine

kumbaramda hiçliğim
çocukluğumun üstü sende kalsın!

sevgimi sızdırıp
fotoğrafın çerçevesinden
camına sürüyorum dudağımla
bildiğim sureleri

kimse beni anlamıyor
her gece rüya dileniyorum
ruhumu uykuya enkaz bırakıp

Senden sonra
hiç bir çehre ölümsüz değil
yokluğun
kısa soluklu bir ayet şimdi!