siyah beyaz bir fotoğrafın gece bekçisiyim
kimsesiz geometrik şekiller üretirim
en fiyakalı makasımla
narkozu olmadan yırtıyor saç tellerini
yırttıkça yırtıyor nefesimin boşluğunda...

Sol yanımın durmamasından utandım!

küçüldükçe küçüldü fotoğraf
içimi dişleriyle
paramparça ederken göğüs kafesim
kekeledi makas yardım ve yataklıktan
ellerimdeki sıcaklığa bıraktı tüm düşlerimi
naftalin kokuyordu küçük parçalar :
üçgenim yüz-süz
dörtgenim gövdesiz
yine de gezegenin birinci harikasıydı
kollarınla sıkıca kenetlendiğin
ninniyle kundaklanmış bedenim...

Şimdi ise daire kavmindenim!


göbek bağımın mefhumuna
doğurgan hafızamdan intizarlı öfkeler sürerim
ve ne zaman tanrıya
avuçlarımı açmaya korksam
vahiy bekleyen küskün dudaklarımdan
’ bir fotoğraf en fazla kaç parçaya bölünür ’
sorusu dökülür, pompaladıkça kalbime
ölüme koşan gül yanaklarının rengi...

beşik tıngırtısı gibi makasın sesi
bu kadar çığlıkla
bir tek fotoğrafa hükmetmek
zor geliyor makasımın masumiyet egosuna
geçmesin istiyor adı
beynimin tutanaklarında
sicili bozuk oysa...


sahi
fotoğraftaki görüntüyle konuşmak için
ses kaç desibele varmalı?


son öpücüğün
yamalı bedeninden düşerken yanaklarıma
hasretine isyan hafızama
verdiğin merhamet yetmiyor
boğuyorum boğazımda
logaritmik ve boyutsuz sesimi,
lanetliyorum kirpiklerine dökülen
kalibre edilmiş gözyaşlarımı...

çoktan yazılan yazı,
bir resim şimdi ;
yegane öznemin gizlendiği gökyüzünden
saçlarıma doğru şirkin ivmesi ile düşerken
makasım bu yüzden seyyah biraz
masum bedeninde...

biat edilmiş çenesi bağlı tüm ışıklardan
saklıyorum kendimi,
son tülbentin de
asılı kalsın yüzünün dairesel günbatımında...