sokaklar tenhaben kalabalığım, sokaklar tenha ne bekliyor adımını ters yöne atan oysa herkes geçecek gibi uzayıp gider yollar herkesin dudağının kenarına bir gülümseme çizecekler ve kalabalıklaşacak bütün gülümseyişler insan yüzüne değmiyor sokak ışıkları olamazlar tepemizdeki ay kadar sorgular olduk aydınlık karanlığı insanı iyileştirmeyen bir yerde yalnız bırakan ilk kez gördük ki acizmiş insan bağrına bastığı taştan anladık ki bütün insanlar aynı kalıptan çıkmış fark etmezmiş yönetim yöntem şekli görürmüş denizin öte yüzünde hasta insanı toplar gelirmiş takımı tiye alırmış yalnızlığı.. 23. 03. 2020 / Nazik Gülünay |