Yüzyıllardır dilimizde yoğruldu türküsü acıların
Ecdattan miras kaldı bize bu yurt ve yarın
Yutuldu tozu dumanı, benler oldu topyekün biz,
Şimdi serde bir gurur, coşku ve üzüntü ,duygular yüklü…
Bir ülküde bu mayayla destanları yazarız.

En vahimleri yaşandı sınavın, umutlar ıradıkça ıradı
Güneş soldu, karardı bulutlar en karacasına
Milletin ahvali perperişan, gece çöktü bahtlara
Özgürlüktü emeli bu benlerin, imandı,bayraktı,..
Ya şafak doğacaktı yeniden, yarınlara bu imanla,
Ya da yazılacaktı mecburen, mukadderdir ki kanla…

Biz bu al kanı saklamadık vatandan, gerekirse akardı
O kan ki kardeşlerim, gökte Ay,yıldız, hilâldi
İstemedi bu asil soy, başka bayrak gönderde
İstedi ki ezanlar susmasın asırlık şu camilerde
Sığmadı damarlara zemine aktı kan,
Yürüdüğümüz bu toprak haykırdı gafile
Kıskanılası özveriyle oldu bize vatan.

Asla eğmedik başı, bir tek Rabbe eğikti
Zulmetmedik kimseye, tarihimiz gerçekti
Bu yurdun asil milleti, hep söndürdü zulmeti
Düşene uzattı eli, dostluğuysa oldu ebedi
Davamız büyüktür bizim, vatan bu, yok ötesi,


O benler biliyordu, bu yol mutlak dönüşsüz
Biz olmanın gücüyle, zafer bizimdir şüphesiz
Şimdi açılan eller, dua etsin onlara,
Çanakkale destanı unutulmaz dimağda.

Benler değil bizleriz bu yolda, âtîde varız
Nesillere bu şuuru aşılmalıyız
Biri bölmek ne kolaydır, güç ise bizdedir
Çanakkale ruhunu biz yaşatmalıyız.

Oğuzhan KÜLTE