Gölgelerişte yağmura koşanlar, çıplak ayaklı özlerler bağı bahçeyi değil, ırgatlığı satılmayan yurt toprağına kazma sallamayı hayat işte bu yağmur sesine eklemek sevgi sesini buhar olup uçmadan sokağının hevesi yaşamın o ölümsüz eşini ıpıl ıpıl ilerde, birikinti yağmur gölgesi yere konan damla barış sesi sızıp geliyor düşlerden acıtan iğnesinden yaşamın geride kalmıyor şehitler badanasız duvarları sıvamıyor hiç kimse yürekler de sıvasız, çatlak tamiri imkânsız sanki umudun bir çocuk yağmurdan çıplak gözyaşına uzanıyor o en çıplak, kanatılmış elleri belki kucaklar az sonra kaybolmuş annesinin gölgesi.. 06. 03. 2020 / nazik Gülünay |