İmdadıma yetişiyor eski bir ruhun sesi
Ki ne zaman böyle olsa dakikalarca gün sayıyor ağlayarak içimdeki çocuk.
Bak! Soğuk Aralık gündüzlerini sokaklarda geçiren ayaklarım,
Bak! hala ısınacağına inanıyor ocakta
Bunca tufanları sanki hiç yaşamamışım,
Değmemiş eteklerim suya.

Neden üşüyorum ki ve neden üşür,
Neden ağlar adamın içinde bir fotoğraf
Zaman diyorum, zaman ki beni hayatın karşında un ufak
Güneşi doğuruyor bu insanlara.
Gel ve ver elini elim.
Ayı sevdiğimiz o soğuk geceye gidelim.
Yüzümüze muştulanan o kırmızı ayın göğsüne

Ve bulutlardan düşünce yine ayak diplerime
Hapsolunca çocuk taş ustasının gözlerine
Ki hoyrattır elleri taş taşımaktan, adım başı yara bere.
Umut denen çekiç ve örs ve korun alevi
Isıtacak seni.

Ey! Şiiri doğurmak için sancıyan yanlarım, bak!
Düşüyor kar yılca beklediğinden kin tutarak