adaşımdı..

"muhbir" dediğin dün öldü
sözlerini bağlamıştı seriye
zülfikar’ın yüreğimi böldü
boktan bir isim kaldı geriye


söyle dedin
"neden ayrılmak istiyosun"
söylemiştim söyleneni söyletene
koştur koştur sormaya gittin öyle mi


gündü pazar
mevsimlerden sonbahar
sormak değildi derdin zaar
seninle eylemini nasıl söyler öyle mi

hiç önemsemedin bile
"bunu
asla yapmıyacaktın" dediğimi değil mi


sonra..
sonrası sordun işte sen
cevap: her şey benim yüzümden
ve bi ömür ceza verdin kendi kendine

ben giderken sahilden ilçeden ilçeye
hiç olmasaydım güncende mutlu olacaktın
mutsuzluğun benim yüzümden olduğuna inandın


kül de yalan
gül de yalan
inandığım yalanmış
en kötüsü kendini bana hapsetmenmiş


ben kendimi
sen de kendini
mutsuz edermiş insan kendi kendini


"muhbir" dediğin dün öldü
ben çoktannn
aşk’ı gömdüm yerin bin kat dibine

kayıp anfora mı dedin
yoksa batık gemi mi
gömüt dediğin
eşele dur ölü aşklarını mezar yerine...