Umudumkımılda umudum beyaz bir at getir bana gerçek diyarından alıp götürsün beni düşlerimin bile sıkıştığı bu yerden gönlümce şarkılar söyleyeyim yine eskisi gibi elma ağacının dalında bir yanda sallansın çocukluğum o umudu bol gülmelerle gerip durmasın güneşimi bulutlar iyice aç gözüme sokulan yalancı perdeleri şu kuşların mavi gökyüzünde tasasız uçtuğu balkonunda çiçekli bir masa olan deniz kıyısındaki köşke götür en az bizi sahiplenenler ya da sahiplenemeyenler değin benim de hakkım var oradan aydınlık denizi seyretmeye iki fincan kahvemi gönül huzuru içinde içmeye umudum darılma kimseye umut edemiyorlar diye dolu dolu gülmeyi bilmiyorlar çocuklar gibi. yine de bilinçsiz etme, kör etme duygularım kalsın yerinde bileyim en azından kim ortak cebimdekine.. söz mü? 26. 09. 2019 / Nazik Gülünay |
Duyguları ne kadar güzel anlatış tarzı, hayran kaldım...
Gönlüne sağlık…
............................................. Saygı ve selamlar..