Kızıl cehennemin dalgın sürtünmelerine penceremi dayarken
Geceyle beynine sokakları bürünen kapılar dinliyorum.

Hiişşş sessiz ol!


Yağmurun sesini duyduğunda buraya yasla başını
Yahut kendine geldiğinde bahçesinde çengi bir ayna
Otur aklımın senden çaldığım hisar’ına..
Bir şairin kırk yılından fazlasını bulutlarla üflüyorum dudağıma
Parmakarasından sıyrılan cümleleri tararken yeryüzüne
Maviyeşil derinliğe kabarıyor su
Gözlerimi araladığın perde de ince rüzgar
Senden kalan.
Nereye gitsem karşıma çıkıyor
Karanlığı ışık gibi sevdiren yıldızların
-şeytan değil aşk örüyorum bileklerine sevgilim-



Yüreğimin yangınında solumak nefesini
Yana döne uyanan bütün öpüşler şahit topuklarıma ki
ince çizgide ipleri çekilmiş çığlıkların kuşlarıyla tutuyorum seni
Bilmiyorum
Güneşin Temmuz’unu karışık iniltilerin siyahı kıvrımlarında görüyor musun



Hiç kimse yarım değilken çıktığı yolda
Sen şiirler düşürürsün toprağına
Ben tuzu,denizi,taşı olurum avuçlarının
Sonra
Susar ölüm
Toparlanır uğultular
Bir şiiri daha ilmiğinden geçirdiğinde

...