Bir gül olup dokununca tenimin duvarına
Susmanın günlüğünde aşk kaçıp içine
Ne çok şey konuşuyor...



Ne çok şey büyüyor
Ne çok şey
Yokluğuna yağmur yağınca hıçkıran
Dudak izlerimde kımıldanıyor aynada gövden
Gözüme takılanlardan eğilip
Seni alıyorum yamacıma
Kimse olmuyor
Sadece ben
Bazen ayaküstü
Bazen gözlerinden duyuyorum
Seni..




Yüzünün kenarında kaldırımsız şehir gölge’m
Hep çocuk içinde tenha saatler seçip
Annen gibi yürüyorum bazen
Az öteden parlayan yıldızları
Gördün mü

-ellerimin yazdığı yazgıda hep çizgin-

Özlediğimde seni
Sıra sıra ağaçlar geçiyor
Sonra kuşlar gökyüzü mavisine
Sisler içinde bakarken
Geçmişin odalarına el uzatma
Burdayım ben
Aynı sen gibi
Uykularının eşiğine dem tutuyorum
Avuçlarında gece
Ve
Hatırladığın bahçelerde
Dalgınlığım..

Çocuklar buraya gelin