Beter solgundu gece yine ay ışığında!...
Kanatları üzerinde saklı bir insan vardı,
Yorgun ışığın gölgesine elleri uzanan
Dingin bir sesti armonide yankılanan.

Koyu mavinin derin kaybolmuşluğunda
Ölü düşünceleri bencil tutarsızlıktaydı,
Çığlıklarını duyduğu derin uğultuda
Adımlarını uzatırdı kayıp karanlıklara.

Gittikçe hızlandı sarsılarak tozlu sarkaç
Yağmur tüm hızıyla çaldı paslı kapıyı,
Ardındaki gölgede saklıydı düşüncesi
Gönlü çiçekte külrengi sevda basamağı.

Ayaklarında hissetti yalın çıplaklığı önce
‘‘Boş ver’’ dedi güç verip kendi kendine,
Sonra yüreğinde hissetti sonra ruhunda
Dayanılmaz korkusunu duydu yalnızlığın.

Durdu lambanın titrek kavruk ışığında
Islaklığı duymuyordu artık ayakları,
Kucakladı bulutlardan düşen damlaları
Uzattı ellerini gökyüzüne ay ışığında!...

Akıp giden suyun içinde yüzen gül dalına
Yavaşça uzandı elleriyle bırakmamacasına,
Gönlünü boşalttı aşk saklı bahçelerde
Sımsıkı kavrayıp gülümsedi ay ışığında!…

İbrahim Soyalar