Kaybettiklerimize… Tüy hafifliğinde ellerimizden kayıp giden ve Sevgili Eşi’ne, Babam’a kavuşan Annem’in aziz hatırasına… Mekânları cennet olsun tüm anne ve babalarımızın…

Duvarlardan yansıyan ışıklar
Tarif ederler seni zamansız,
Yaşananları anlatırlar sessizce
Gülümseyen daim nur yüzünle.

Ay ışığından saklardın oysa
Bukle bukle siyah perçemini,
Gözyaşıyla gamzene süzülen
Kederlerin görünmesin diye.

Son damla gözyaşında kalan
Saklı umutlarını anlat şimdi,
Titrek gaz lambasının ışığında
Yitip giden koca hayallerini.

Ruhundan asla ayıramadığın
Ellerinden koparılan sevdiğini,
Ağarmış saçlarında gizlenen
Yılların ağır yorgunluğunu.

Hüzünde kalan geçmiş yıllarda
En çok hatırımda asılı duran,
Babamın nasır tutmuş ellerine
Sıkıca sarılmandı sevdiğim an.

Sessizce tanımı en güzel olan
Zamanın durduğu yerde bende
Bakmandı babamın uzun uzun
Gözlerinin dipsiz derinliğine.

Sefaletin çirkin haylaz yüzüyle
Tanıştırmadın bizi hiçbir zaman,
Gerdin göğsünü dimdik devasa
Zulme, kedere ve haksızlıklara.

Unutamadım güzel lezzetini
Umuda yoğurduğun ekmeğin,
Çileyi kedere katık yaptın hep
Kendin yedin binlerce defa.

Solgun dar odalarda sararmış
Sıcak ellerini avuçlarıma aldım,
Saldım seni kavuşulamamış
Derin yarım sevdalarına anne.

Soba üstü çaydanlık buharında
Yok olup uçmuştu heveslerin,
Acılara bölünmüş sevdaların
Sabır eğirirdi yitik zamanlarda.

İbrahim Soyalar