Büyüyünce kafeslere koydular bizi… Hepimiz dar kalıplara sığdırılmış hücrelere hapsedildik sonra bu hayatta… Tecrit edildik bütünüyle… Kıvranıp duruyoruz hayallerimizde… Sancılarımız mütemadiyen kara bulutlarla kaplı arşa değip geri gelmekte… Kabuğumuzu kıramıyoruz maalesef ve kozamızın içinde kendimizi yiyip bitiriyoruz… Kim bilir belki bir gün… Bizde görebiliriz dünyanın aydınlık yüzünü… Hayallerimizi yitirmeden önce…

Kırık bir ezgide koca düş saklayan
Çocuk oldum bende bir zamanlar,
Elma şekerinin o güzel tadını
Çıkarırken şekillenirdi hayallerim…

Bulutlardan ardı sıra yer alan
Heykeller dikerdim gökyüzüne,
Sanki çevirdiğim topaçla birlikte
Dönerdi kendi ekseninde Dünya…

Umutlarım hızla yeşerirdi hep
Kaygılarımın üzerinde dans ederken,
Küçük mutlulukların büyük hazzını
Duyardım bedenimde ve ruhumda…

Kuvvetle muhtemel hiç bitmeyen
Arzularım yer alırdı yüreğimde,
Kaderim dizginlenmeyen şekilde
Bir kısrak hızında koşardı içimde…

Büyüdüm ve Dünyanın bütün
Yükünü omuzlarıma yüklediler sonra,
Devasa ağırlığın altında bir toz
Zerresine dönüştüm umutlarımda…

Ellerim bir araya kenetlendi yavaşça
Gözlerim kapandı sonra usulca,
Varoluşun dayanılmaz hafifliği yanında
Derin yok oluşu seyrettim nihayetinde…

İbrahim Soyalar