Bizim Anadolu… Binlerce yıldır gelmiş geçmiş birçok uygarlığında yaşayan insanların güzel vatanı… Nice beyler fethetti seni nice hükümdarlar… Ama sen her devirde ipinin ucunda şahlanan bir kısraktın… Hiçbiri zapt edemedi seni… Ele geçiremedi… Kimseye yar olmadın… Adına yapılan ne kıyımlar gördün, ne zulümler… Senin için ne çok feryatlar yükseldi gökyüzüne, ne çok ağıtlar yakıldı biliyor musun? Bütün acılar, her zaman senin kucağında yaşandı ve bitti… Nice medeniyetler ve halklar inim inim inleyerek yok olup gitti… Acının mertebesi o kadar yüksekti ki, artık gözyaşlarını bütünüyle kuruttun… Geriye kalansa her daim hüzün…
Anadolu’nun güzel insanları… Şimdi yalvarıyorum size… Bitmeyen savaşlarınızı bitirin artık… Anaların gözyaşları sel olup akmasın sonsuzluğa… Hiçbirimiz diğerinden farklı değil aslında… Hak Divanı’nın da hepimiz biriz… Hep birlikte kardeş olalım, diri olalım, bileği bükülmeyenlerden olalım… Yapabilirsiniz isterseniz… Çok mu zor? Biraz gayret… Anadolu’nun gözyaşlarını susturalım gayri sonsuza dek… Güzel günlere umudumuz...

Anadolu’yum ben, durgun dalgın
Gönüllerin sınırında tutunan,
Kederlerime inattır bu acılarım
İlmek ilmek dokunur hayatlara…

Kiraz ağacına bakıp gülümserim
Deremem al renkte meyvelerimi,
Esintide düşen kuru yapraklarıma
Hep solgun gözyaşlarımı dökerim…

Kömür karasına kalmış gözlerimin
Ateşinde yanar soğuk bedenim,
Asırlardır tutamam kırık ellerini
Ne fayda, sensin yine sevdiğim…

İbrahim Soyalar