Tünelyollar vardı dört nala aştıkları ve halklar kaderini yazamayan hoşgörü ya da tersi fark etmedi toprak değildi gerçekte özlenen belli oldu karanlık günlere gelindiğinde biz açtık o tüneli kaçırırlarken önümüzdeki ışığı mum yakarlarken türbelere çaputlar sallanırken dilek ağaçlarından insan olmak temeldi, işte çaresizlik bağlardı eli her çağ ve heryerde aynı insan nasıl aç hayvan yiyecek ararsa insan da öyle önce doymalı karnı sonra belirler yürüyeceği yolu hep bir engel çıktı düpedüz yolu parçalayan oysa belirli bir çizgisi yoktu insanın keskin bakışlarından başka hasta değildi yaşamak hiç bir zaman. canlıydı türküleri yüreği, dili kimse kapatmaya kalkmasın bu tüneli.. 22. 01. 2019 / Nazik Gülünay |
Her mısrada sizin gibi, bizim gibi şair ruhu buram buram kokuyor...
Kaleminiz dik dursun…
.................................. Saygı ve Selamlar..