UMUTkendi kendine söylenen umudumu karlı dağların karına gömülse de çıkarmalıyım, kaymayı bilen sıradan kişilerle bilmiyorum onlara mı yoksa dağı uzaktan seyreden seyircilere mi halk denir hepsini kartopu yapıp birbirine fırlatıyor çocuklar içlerinde miyim sordum kendi kendime çocukluğum geldi aklıma aynı şeyleri benim de yaptığım kartopu oynadığım pürüzsüz karlara izimi çıkardığım usulca fısıldadım kar yüklenmiş çamlara HALKIM! kimseyi kendi haline bırakıp geçemem ne denli çekici olsa da yıldızlı, çiçekli yol çıkmaz ki aklımdan karla yoksulluğunu temizlemeye çalışan çocuk kazırım ondaki acıyı hüznü içimde yükselen umut dağına.. 25. 12. 2018 / Nazik Gülünay |
Sevgilerin kucaklaştığı şiir…
...............................................Saygı ve selamlar..