Tevâfuk-yara dedi ki kabuğuna; şiir bendim! sen sadece d´okudun! belki de; dökülen narçiçeklerinin gazabına uğradı superisi şaşkın bir rüzgar taktı kanatlarına ve uçurdu- azan neydi içimde beni hiçe sayan göğsümü d’olduran neydi niceydi... geceydi... gülceydi belki de! içimde birikmiş bir öykü ağlamaklı haylaz bir kız çocuğu annemin yaptığı vişne reçeli gibi özlenen kutsanan ne varsa yar yaramdan içre içli derin içimdeki yaranın kabuğunu soyan gecenin tırnaklarında ete kemiğe bürünmüşken yalnızlığım suya murat nar geldin! yanarak kanamak suyun özünde var, ha-zar geldin! sude nur haylazca |