Boz rengi kabuğun yer kırıntıları çıplak taşlar
Ve ayaklar dilimin ucunda inancı bozulmuş
Bölük pörçük telaş...




Renkli ve kokulu yolların ağzında eriyor şeker
Daracık kaldırımların su akıntısıyla
Dokurken ruhumu yüreğime
Başkaları mor’du
Bense ötücü kuşlar uzunluğunda kırmızı
Göğsümde sıcakkanlı kanatsa
Mavi tüy uçuşan kalbime..





Gülgillerden çıkardım siyahın gözlerini
Sonra bir ağaç gölgesine gidip
Güneşde dinlendim.

Öyle çoğaldım ki
Düşlere doğdu yıldızlar
Yansıdı beyaz bir karanlık
Yerli yerinde kalabalıktan
Göç eden elbiseyim
Islak kirpiklerimde buğulu
resim




Kendi içine çekilip
Dindi bu şehrin gürültüsü
Dizlerimde masum çocuklar aydınlığı
Yüzümün

Avuçlarımda ellerim
Ve yıkılası sessizliğin hüznü


Yanağımda kelebek umut açan rengime

Uzun ve ince parmaklarını düştükçe geceye
N’olur tel tel ör saçlarımı düşüm