Şiirim Kambur Belli
Şiirim Kambur Belli
Bir bir terkediyor bizi Gözümüzün feri Saçımızın teli Dizimiz de derman Yüreğimiz de ferman Azala azala Bir deri bir kemik Giriyoruz mezara Ne taşı sıksak çıkıyor suyu Nede bir oturuşta devirebiliyoruz kuzuyu Bel kamburlaştık ça toprağa daha yakın Bir ayağımız çukurda Dedeler nineler devirmiş yüzü Her birinin alnında çizgiler Çatlamış toprağa nâzire Sanki rüya hayat Uyukluyoruz heyhât Gözlerimizi kapanınca başlayacak Sonsuz hayat ... Yunus Beypınar |
kükrediği bir zamanda kaleme alınmış
çok değerli çok başarılı çalışma zevkle
okudum kutlarım