Sonsuzluk Rüyasının Sonu
mesafe şarlatanı hayata dair bir gölge
çabuk kapılar ardında sıkışan kalbini soğutmaya çalışan geçip geçip gelmeyecekmiş gibi yeni ağız tadıyla mutluluklar uyandırsam umutlar uyandırsam dinler misiniz beni denizi terk edip karaya ilk adım attığımda boğulan balığı suya döndürmüşler nefes almış bir gülümsemiş ki mavi çarşı pazar insanlar sarılmış birbirine bir de martılar selam eder gibi gökyüzüne ölüp orada yazı kışı baharı anımsamak nasıl oluyor niçin ve beyaz kuşku ile ağaçlara adımı soruyorum ki yapraklar susup aşkıma cevap vermedikten sonra saklanıp adada çiçekli bahar yutmak sonra unutmak olan biteni sonsuzluk rüyasının sonuna varmak uyanmak gözlerimi açtığımda hiçliğe. |