Şairsemşairsem, şairliğim susuzluğumdan kurutulmasından bu sulak ovanın gerilere çekilmesinden yıllanmış ağaçların bile azaltılmasından ekilen toprağımın dönüp bakıyorum penceremden görüntüme kurulmuş koca bir çadır beni ilgilendirmez futbol rengi, cafcafı kaç ağacı, kaç evi yiyor ona bakarım beni kış ayazı yolda bırakana bakarım birde geceymiş, kadınmış dinlemeden insanlığın ölümüne ağıt yakarım tadı damağımda yerel türkülerle şairsem şairliğim yalnızlığımdan bir avuç toprağa ekmemden tohumumu bir tutam çiçek açsın diye bahara şiir yazdırsın üstündeki gölge, güneş soluk alayım üstüme abanan dünyada bir merdiven bulayım ışığı gören tırmanayım yukarı birkaç kişiyle olsun bir kanepem olsun çınar altında karşımda oturan yaşlıların yüzü gülsün mutlu sallansın çocuklar salıncakta.. 26. 12. 2017 / Nazik Gülünay |
ufkun ışımasında eşsiz bir yolculuk her yazılan yine bizden ve hayatın anlamsızlığında anlam yüklediğimiz o pencerede süzülen bir kuşun kanatlarında özgürlüğümüzü ilan ettiğimiz.
bir ömür susmanın bedeli ne ola ki ve öğretiler susmayı emrederken.
en azından yazarken özgürüz ve sevdikçe. sevmek en kutsal ve en muteber duygu.
hayatı sevdiğimiz kadar kaygılarımızı da saklı tutarken ve şiir diye atarken yürek yürek...
var ol canım arkadaşım.
asla şair olduğumu kabul etmiyorum bu anlamda sizlerden bana yansıyan güzellikler ve değer olmasaydı çoktan yarım bırakmıştım yazıp karalamayı.
mübalağa etmiyorum ve tüm yüreğimle şükrediyorum Rabbime.
o kadar çok kapı kapandı ki öncemde bu yüzden bana açılan bu kapı yine Rabbimin lütfüdür.
sevgimlesin her daim sevgili arkadaşım.
ne güzeldi şiirin.
hayırlı akşamlar canım.