Örtü
Esmer bir yalnızlığı alnından öpüyor gece.
Ellerim eskisi gibi değil. Eğik cümleler kullanıyorum Şiirler eksik. Anlatamadığım şeyler oluyor bazen, adını anmak istemediğim yaralarım. Susmak hasta bir kadın yapıyor beni. Çekilmez oluyorum. Çoğunlukla yağmuru izlerken buluyorum kendimi, O’da uzaktan. Dokunamıyorum işte kırılır bir şeyler içim’de biliyorum. Hem ben, öyle zannettiğin gibi ulu orta sevişmiyorum yokluğunla. Bir örtü çekiyor kirpiklerim göz yaşlarıma, Ne varsa içimde kalıyor acısı. Hem gidişin, Hem ihanetin, Bir günah gibi asılıyor benim boynuma. Ölüm bir avuç şimdi... Özge Özgen |